ψαίνυον

Α

(κατά τον Ησύχ.) «ἀχρεῑον».

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. ψαι- τού ψαίω*, πιθ. μέσω αμάρτυρου ενεστ. τ. *ψαι-νύ-ω (πρβλ. ψαινύντες)].